Mężczyźni i borderline. Zaburzenie osobowości z pogranicza u mężczyzny

Czy mężczyzna może mieć borderline? Czy BPD różni się w zależności od płci? Jak zachowuje się mężczyzna z zaburzeniem osobowości z pogranicza?

Brak diagnozy=brak nadziei

Pisałam już wielokrotnie, że zaburzenie osobowości z pogranicza jest rzadko diagnozowane.
Osoby (bez diagnozy) często błąkają się ze szpitala do szpitala w poczuciu wyobcowania, samotności, w przeświadczeniu, że w takim razie nic im nie jest, że powinny same umieć „coś ze sobą zrobić”.

Poczucie winy się pogłębia, bo oczywiście nie mogą nic same zrobić, ponieważ są chore, tylko albo nikt tego nie stwierdził, albo (równie prawdopodobne) nikt nie zakomunikował diagnozy.

Brak diagnozy uniemożliwia znalezienie adekwatnego leczenia i pozbawia nadziei.

Powoli się to zmienia, przynajmniej w przypadku kobiet. Niektórzy mówią nawet o modzie na borderline. Nie do końca wiem co to znaczy?
Że osoby są diagnozowane na wyrost? Trudno mi powiedzieć, nie znam takich badań, znam tylko badania, które mówią o niediagnozowaniu tego zaburzenia. W populacji mamy około 2% takich osób, pośród osób szukających pomocy o wiele więcej.

Borderline u Mężczyzn

Sytuacja mężczyzn jest inna.
Kiedyś uważano, że zaburzenie osobowości z pogranicza występuje 3 razy częściej u kobiet.
Z tego powodu, to zaburzenie jest bardzo rzadko rozpoznawane u mężczyzn.

Mężczyzna dostanie diagnozę osobowości antyspołecznej, albo zaburzenia afektywnego dwubiegunowego zamiast zaburzenia osobowości z pogranicza. Tymczasem, może (ale nie musi) być tak, że te zaburzenia współwystępują, ale zaburzenie borderline zostanie pominięte w diagnozie mężczyzny. Jest to o tyle ważne, że zaburzenie osobowości z pogranicza można skutecznie leczyć terapią.

Tyle samo kobiet i mężczyzn cierpi na borderline

Współczesne badania wskazują na brak istotnych różnic w częstości występowania, tego zaburzenia wśród mężczyzn i kobiet. W badaniach Granta (2008) częstość borderline w ogólnej populacji wynosiła 5.9%. 5.6% wśród mężczyzn i 6.2% wśród kobiet (uważa się, że przeszacowano częstość występowania samego BPD, natomiast proporcje płciowe są raczej OK).
Samo zaburzenie przejawia się w trochę inny sposób w zależności od płci.

Objawy borderline w zależności od płci

Kobiety będą miały raczej zaburzenia odżywiania, depresję, lęk, stres posttraumatyczny, napady paniki z agorafobią, fobie specyficzną, osobowość histrioniczną, osobowość unikającą.

Mężczyźni będą częściej mieli problemy z uzależnieniami, mogą mieć dodatkowo cechy antyspołeczne, albo osobowość antyspołeczną lub paranoiczną oraz napady paniki bez agorafobii.

Z cech antyspołecznych wynika większa agresja, z osobowości paranoicznej skrajna zazdrość, są to cechy charakterystyczne raczej dla mężczyzn cierpiących na borderline.

Pozostałe cechy są podobne. Niestabilność emocjonalna, impulsywność, niepozwalająca na zbudowanie stabilnych relacji. Prowadząca ostatecznie do samotności i depresji.

Osoby z zaburzeniem osobowości z pogranicza mają 74.2% ryzyko zachorowania na zaburzenia lękowe 75% zaburzenia afektywne, w ciągu życia, obserwuje się również silne powiązania z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym typ I i typ II, narcystycznym, oraz schizotypowym. Przypuszcza się, że powodem mogą być wspólne przyczyny genetyczne, lub środowiskowe tych zaburzeń.

Partner z borderline

Nie piszę o swoich pacjentach bez ich wyraźnego zezwolenia (i oczywiście bez danych umożliwiających ich rozpoznanie). Ewentualne podobieństwa w tekstach na moim blogu są przypadkowe. Po prostu pewne cechy w przypadku zaburzenia osobowości z pogranicza (mimo różnic wśród tych osób) są wspólne (tutaj cykl historii czytelników o borderline). Natomiast jeśli masz partnera, który ma borderline i masz wątpliwości, tutaj o tym mówiłam.
Poniżej przytaczam fragment anglojęzycznego tekstu, tłumaczę go w skrócie i stylu bardzo dowolnym.

Przykładowy mężczyzna z borderline?

“Kiedy Carter usiadł na kanapie w przytulnym gabinecie terapeuty, czuł się bezpiecznie. Wreszcie poczuł, że może komuś zaufać. Terapeutka prowadziła go przez eksplorację historii jego życia długi czas i mimo, że wielokrotnie próbował wyprowadzić ją z równowagi, odepchnąć, ona nadal przy nim była. Zapraszała go z powrotem. Była jedyną osobą w jego życiu, która wierzyla, że jego stan może się poprawić. Która wiedziała, że już się poprawił. To w tym gabinecie Carter spojrzał szczerze na swoje życie i zobaczył schemat, który zwykł powtarzać. Rzucał się w związki z kobietami. Uwodził je urokiem i dowcipem, by natychmiast zaciągnąć do łóżka. Seks był zawsze intesywny i to zawsze sprawiało, że Carter czuł bliskość, powiązanie, zakochanie. Zawsze był totalnie zakochany i zawsze działo się to zbyt szybko. Na początku zawsze uważał, że kobieta jest idealna. Z czasem zaczynał zauważać jej wady. Podchodził do tego osobiście, czuł się oszukany. Obrzydzało go to. Bardzo szybko między nim, a wybranką tworzył się mur, a on szukał już kogoś nowego. Robił to na zakładkę, nie przyznając się do zdrad, czekał aż zostanie złapany…”

Wyżej opisany pacjent został porzucony przez ojca, a matka była emocjonalnie niestabilna. Często się upijała i przeskakiwała nieoczekiwanie pomiędzy dwoma stanami: wściekłą agresją, a oddaną czułością. Dziecko nigdy nie wiedziało, czego się spodziewać, nauczyło się, że nie ma na kogo liczyć. Nie miało szansy na poczucie bezpieczeństwa. Ostatecznie matka popełniła samobójstwo nie zostawiając nawet listu pożegnalnego.

Borderline da się leczyć

Pozytywnym wnioskiem z badań Granta jest zanikanie psychopatologii BPD z wiekiem: wysoki spadek około 44 roku życia. Jest to spójne z badaniami McLean (2005), gdzie po 10 latach aż 88% osiągnęło remisję objawów (28-45 lat)- choć nie wiemy ile osób korzystało z terapii i z jakiej (a wiemy, że te osoby bardzo intensywnie szukają pomocy).